We waren al een beetje op afstand geraakt. Swipend door profielen, pratend in emoji’s, delend in stories in plaats van zinnen. En toen kwam COVID19. Opeens was aanraking gevaarlijk en nabijheid verdacht. Liefde kreeg een QR-code. Seks werd een risicoanalyse. En technologie, ooit een aanvulling op de liefde, werd de hoofdrolspeler.
Liefde in tijden van lockdown
Voor wie single was tijdens de pandemie voelde daten al snel als een digitale escaperoom. Je kon alleen maar ‘iemand leren kennen’ via video, chat, of als je creatief was een virtuele wandeling via Google Maps en gedeelde Spotify-playlists. Apps als Tinder, Bumble en Hinge zagen hun gebruikersaantallen stijgen, maar fysieke ontmoetingen werden uitgesteld, omzeild of geheel virtueel gehouden.
Volgens data van OkCupid (2021) gingen mensen tijdens de lockdowns gemiddeld vijf keer langer met elkaar in gesprek vóór een eerste ontmoeting. Wat romantisch klinkt, maar vaak eindigde in ghosting, oversharing of een gevoel van digitale vermoeidheid.
Seksualiteit op het tweede scherm
Niet alleen de zoektocht naar liefde verschoof. Ook seksualiteit kreeg een technologische upgrade. Platformen als OnlyFans, Chaturbate en Snapchat Premium floreerden als nooit tevoren. Voor sommigen een manier om inkomen te genereren in onzekere tijden, voor anderen een alternatief voor fysieke intimiteit.
De antropoloog Lauren Rosewarne spreekt in haar onderzoek over disembodied desire verlangen dat loskomt van lichamelijke aanwezigheid. Seks wordt een ervaring van pixels, geluidsgolven en projecties. En dat roept vragen op. Is dit vrijheid? Of vervreemding?
De opkomst van teledildonica
Intimiteit kreeg niet alleen nieuwe platforms, maar ook nieuwe apparaten. Slimme speeltjes die je op afstand kunt aansturen via je telefoon groeiden uit tot serieuze business. Merken als Lovense en Kiiroo bieden nu koppels de mogelijkheid om elkaar ‘aan te raken’ terwijl ze duizenden kilometers van elkaar verwijderd zijn.
Socioloog Paul B. Preciado noemt dit techno-intimacy een nieuwe vorm van lichamelijkheid waarbij technologie niet alleen bemiddelt, maar zelf onderdeel wordt van het erotische spel. Niet als vervanging van de ander, maar als verlengstuk van de relatie.
Maar waar is het lijf gebleven
Toch is het opvallend hoe vaak in dit digitale tijdperk het lichaam wordt omzeild. We praten over gevoelens, fantasieën, algoritmes, compatibiliteit maar de tastbare realiteit van een ander lijf, de geur van iemand, de kleine nerveuze trekjes in een gezicht, raken steeds verder op de achtergrond.
Filosoof Alain Badiou stelt dat ware liefde altijd het risico van de ander vereist. De onvoorspelbaarheid van een aanraking, de confrontatie met verschil. In dat licht is de veilige, schermgebaseerde liefde misschien wel minder intiem dan ze lijkt.
Een nieuw script voor verbondenheid
De pandemie heeft niet alleen onze omgang met intimiteit veranderd, maar ook onze verwachtingen. We zoeken meer diepgang in gesprekken, meer eerlijkheid in profielen, meer tijd voordat we iets aangaan. Tegelijkertijd is de drempel om iemand te ontvolgen, te unmatchen of te blokken lager dan ooit.
De liefde is vloeibaar geworden, zou Zygmunt Bauman zeggen. Maar niet zonder verlangen naar houvast.
Misschien is dat de paradox van deze tijd. Dat we dankzij technologie meer manieren hebben om verbonden te zijn, maar ook meer manieren om afstand te houden. Dat we intiemer lijken, maar vaker alleen zijn. En dat het echte werk, elkaar echt durven zien en voelen, nog steeds begint zonder scherm ertussen.
Typify is het blog waar Typify dagelijks het nieuws duidt. Bij Typify lees je wat Typify typerend vindt voor deze tijd. Geen standaard kopieën, maar scherpe observaties van Typify. Volg Typify voor een frisse blik op de wereld van vandaag.
Typify 