Het zijn momenten die bijna onwerkelijk lijken. Jarenlang domineerde Donald Trump de Republikeinse Partij, het publieke debat en zelfs volledige media-ecosystemen. Wat begon als een politieke beweging die zich verzette tegen het establishment is langzaam veranderd in een los zand van tegenstrijdige belangen, mislukt beleid en politieke leiders die elkaar niet langer blind volgen. De afgelopen maanden hebben observatoren een opvallende verschuiving gezien die erop wijst dat het fundament onder MAGA aan het verschuiven is. Niet door één oorzaak, maar door een reeks signalen die samen een beeld vormen van een beweging die haar hoogtepunt voorbij is.
Een van de meest symbolische gebeurtenissen was het officiële einde van de Doge wet. Wat ooit door Trump werd gepresenteerd als een revolutionair instrument om bureaucratie weg te zagen, werd door de regering zelf doodverklaard. Na acht maanden bleek er vrijwel niets van terecht te zijn gekomen. Het was een kernbelofte van eenvoud en daadkracht, maar juist dat symbool van MAGA energie eindigde in stil falen. Niet door sabotage, niet door oppositie, maar door de interne chaos die al langer zichtbaar is. Het einde van Doge werd door tegenstanders gezien als een bevestiging van bestuurlijke onbekwaamheid, maar voor veel Republikeinen was het vooral een wake up call dat de Trumpian stijl van regeren in de praktijk niet werkt.
Daarbovenop kwam het nieuws dat de tarieven die waren ingesteld om de Amerikaanse industrie te beschermen deels waren teruggedraaid. Een groot deel van Trumps economische verhaal hing samen met het idee dat Amerika zichzelf kon isoleren en zo sterker kon worden. Maar net als tijdens zijn eerste termijn bleken tarieven vooral schadelijk voor het eigen bedrijfsleven. Amerikaanse boeren en fabrikanten ondervonden de gevolgen al na enkele maanden. Hogere kosten, lagere export, onzekerheid binnen wereldwijde ketens en bedrijven die waarschuwden dat ze banen moesten schrappen. De realiteit won opnieuw van de retoriek en economisch beleid veranderde in politieke ballast.
De politieke breuklijnen binnen MAGA werden vervolgens zichtbaar toen figuren als Marjorie Taylor Greene openlijk afstand begonnen te nemen van de beweging die hen groot had gemaakt. Greene was jarenlang een van de meest loyale stemmen binnen het Trump kamp, maar haar recente uitspraken markeren een breder sentiment binnen de partij. Ook andere prominente MAGA figuren kozen ervoor om zich terug te trekken of zich te herpositioneren. Het overlijden van Charlie Kirk, een van de invloedrijkste stemmen binnen het rechtse jongerenmilieu, creëerde een vacuüm waarin geen nieuwe leiders opstaan. Het wegvallen van boegbeelden maakt het moeilijk om de beweging bijeen te houden, zeker nu de interne ruzies en ideologische verschillen steeds zichtbaarder worden.
Een van de meest gênante momenten voor de Republikeinse Partij kwam van Marco Rubio. Hij moest publiekelijk verklaren dat het veelbesproken achtentwintig punten plan dat Trump had gedeeld niet afkomstig was van hemzelf maar uit Moskou kwam. Het feit dat een van de machtigste Republikeinen van dit moment dit openlijk moest rechtzetten liet zien hoe wankel de interne coördinatie is. Het gaf politieke tegenstanders munitie en riep bij kiezers de vraag op of Trump wel grip heeft op zijn eigen campagne. De associatie met buitenlandse inmenging is al jaren een gevoelig punt in het Amerikaanse politieke landschap en dit incident zette de deur opnieuw open voor discussies over beïnvloeding, betrouwbaarheid en kwetsbaarheid.
Daar bovenop kwam de affaire rond Trumps mentale fitheid. Trump vertelde zelf dat hij een MRI-scan had laten maken van zijn hersenen en dat hij een test had gedaan die hij presenteerde als een intelligentietest. In werkelijkheid ging het om een standaard test voor beginnende dementie. Dat hij zelf niet doorhad wat de aard van de test was zorgde voor publieke verbazing. Niet alleen omdat het onduidelijk is waarom hij deze tests kreeg maar ook omdat zijn eigen uitleg twijfel zaaide over zijn cognitieve toestand. Voor iemand die jarenlang heeft beweerd dat hij fysiek en mentaal superieur is aan andere leiders was dit een opmerkelijk keerpunt. In de media doken analyses op van zijn spraakpatronen, geheugenfouten en verwarrende optredens, wat de druk op zijn entourage verder verhoogde.
Een ander element dat steeds sterker naar voren komt is de hernieuwde aandacht voor de Epstein dossiers. De documenten die recentelijk zijn vrijgegeven laten een breed netwerk zien van invloedrijke personen die in de loop der jaren contact hebben gehad met Jeffrey Epstein. Hoewel veel namen al langer bekend waren werd duidelijk dat Trumps betrokkenheid omvangrijker was dan tot nu toe werd erkend. Waar hij in het openbaar heeft geprobeerd zijn relatie met Epstein te minimaliseren laten verschillende verklaringen en getuigenissen zien dat het contact langer en intensiever was dan hij nu beweert. Het is niet alleen de duur van de relatie die vragen oproept maar vooral het feit dat een deel van de informatie nog niet openbaar is gemaakt. Juristen verwachten dat toekomstige publicaties uit de rechtszaak tegen Ghislaine Maxwell mogelijk meer details naar buiten zullen brengen. Voor een politicus die zichzelf presenteert als moreel kompas binnen een corrupte elite is dit een potentiële kwetsbaarheid die zijn entourage nerveus maakt. De angst binnen de partij is dat nieuwe onthullingen onverwacht kunnen opduiken op momenten dat Trump politiek het kwetsbaarst is. Het voedt de indruk dat er nog steeds schaduwen hangen over een periode die hij het liefst uit het publieke geheugen zou wissen. In een partij die steeds meer zoekt naar stabiliteit wordt deze onzekerheid als een strategisch risico gezien. Het past in een breder patroon waarin twijfels over zijn oordelen, zijn verleden en zijn entourage steeds meer terrein winnen binnen de Republikeinse achterban.
Naast de politieke en persoonlijke incidenten zijn er steeds meer tekenen dat de economische werkelijkheid zich tegen hem keert. De enorme belastingverlagingen voor bedrijven uit zijn eerdere termijn hebben geleid tot oplopende tekorten en een stijgende staatsschuld. Economen waarschuwen dat het terugdraaien van diverse handelsvoordelen en het aanjagen van onzekerheid binnen internationale markten de Amerikaanse economie juist verzwakt. Grote bedrijven investeren minder, consumenten voelen de druk van duurdere importproducten en de werkgelegenheid groeit minder hard dan nodig is om de economie gezond te houden. In diverse analyses van economische denktanks wordt Trump steeds vaker genoemd als een van de oorzaken van de huidige instabiliteit.
Wat MAGA jarenlang groot maakte was de combinatie van boosheid, energie en saamhorigheid. Maar die elementen liggen nu versnipperd. De boosheid is er nog, maar richt zich steeds vaker intern. De energie is weggevallen doordat cruciale projecten zoals Doge en de tarieven falen in de praktijk. En de saamhorigheid is verdwenen doordat leiders uiteenlopende richtingen inslaan of verdwijnen. Het resultaat is een beweging zonder duidelijke koers en zonder overtuigend toekomstplan.
De vraag of dit het begin van het einde is voor Trump en MAGA kan niemand met zekerheid beantwoorden. Maar er zijn meer signalen dan ooit die laten zien dat de magie afneemt. Het politieke landschap is aan het verschuiven, bondgenoten zoeken nieuwe paden en het vertrouwen dat ooit onwrikbaar leek begint af te brokkelen. Dat maakt de komende maanden cruciaal. Niet alleen voor Trump, maar voor de gehele Republikeinse Partij die moet bepalen of ze blijft hangen in een model dat steeds slechter functioneert of dat ze een nieuwe richting inslaat.
De ondergang van politieke bewegingen gaat zelden abrupt. Meestal begint het met kleine scheurtjes die uiteindelijk onoverkomelijke breuken worden. Voor MAGA lijken die scheurtjes zich nu razendsnel te vermenigvuldigen. De mislukkingen stapelen zich op, de symbolen verliezen hun kracht en het vertrouwen binnen de beweging lijkt bijna onherstelbaar beschadigd. Of dit werkelijk het einde wordt weet niemand, maar nog nooit sinds zijn opkomst stonden er zoveel pijlen tegelijk richting neergang.
